29.04.2017 / sobota

SALA WIDOWISKOWA / ul. Bankowa 28/30

godz. 20.00 

 

NOMADKA, 

Teatr Amareya

 

Koncept, reżyseria: Katarzyna Pastuszak

Ruch: Katarzyna Pastuszak, Magdalena Jędra, Daniela Komędera

Wykonanie: Louise Fontain, Magdalena Jędra, Katarzyna Pastuszak, Aleksandra Śliwińska, Monika Wińczyk, Daniela Komędera

Video: Katarzyna Pastuszak, Louise Fontain, Anna Kalwajtys

Muzyka na żywo: Joanna Duda

 

Główną osią projektu „NOMADKA” jest prawdziwa historia Louise Fontain, która urodziła się na Grenlandiii, jako dziecko, wraz z tysiącami innych dzieci, została deportowana do Danii. Był to element duńskiego projektu rządowego, mającego na celu re-edukację młodych Grenlandczyków, aby stali się „prawdziwymi” Duńczykami. W efekcie splotu wydarzeń, Louise Fontain przez wiele lat żyła na wygnaniu. Nie wróciła do Grenlandii po roku, jak inne dzieci, ale po wielu latach. Zapomniała swój rodzimy język i straciła kontakt ze swoją rodziną. Po wielu latach powróciła na Grenlandię i zaczęła odbudowywać utracone więzi ze swoimi bliskimi i swoją ojczyzną.

Celem projektu „NOMADKA” jest podjęcie dyskusji na temat kobiecości, wygnania, przesiedlenia i dyskryminacji oraz zwrócenie uwagi na problem „inności”, która często ulega stygmatyzacji i stereotypizacji. Na poziomie teoretycznym, projekt odnosi się również do koncepcji płynności ludzkiej tożsamości sformułowanej przez Rosi Braidotti (koncepcja “nomadycznego podmiotu”). 

 

Spektakl „NOMADKA” prezentowany był m.in. podczas 11.International Dance and Theatre Festival w Theatre X w Tokio i w Sisimiut Kulturhus na Grenlandii oraz w Teatrze Narodowym Grenlandii w Nuuk. W 2015 Katarzyna Pastuszak była nominowana do prestiżowej nagrody „Splendor Gedanensis” za reżyserię spektaklu „Nomadka”.

 

„(…) Oto przypowieść polsko-norweska o wędrujących kobietach (…). „Nomadka” to udany i czytelny projekt zbudowany z wielu elementów, które jednak nie zaciemniają obrazu, tylko go nasycają i pozycjonują. To artystyczno-badawczy projekt, niemal laboratorium, po którym błąkają się kobiety. (…) Konsekwencja metody, obrazu i rytmu w spektaklu sytuuje go wysoko w propozycjach offowych. Pastuszak ambitnie podeszła do narracji, wprowadzając na scenę osiem bohaterek, dała jednak czas widzowi na „pacyfikację” przestrzeni, na oswojenie się z czasem scenicznym. [Katarzyna Wysocka, port kultury.pl]